Tegenwoordig komen steeds meer mensen er eerlijk voor uit dat ze tegen hun planten praten om ze harder te laten groeien. Maar zou je er ook open over zijn dat je tegen je glas water praat? Waarschijnlijk niet. Wat als we je vertellen dat je de smaak erdoor kunt verbeteren? Er bestaat een theorie die stelt dat als je water blootstelt aan je emoties, je de moleculaire structuur ervan kunt veranderen. En dit heeft dan weer invloed op de smaak. Het klinkt misschien vergezocht, maar yogi, goeroe en auteur Sadhguru heeft een punt: "Als het uit het Oosten komt is het bijgeloof, als het uit het Westen komt is het wetenschap".

Dat Sadhguru een vlammetje heeft aangewakkerd blijkt uit zijn lezingen op 's werelds meest prestigieuze universiteiten, waaronder Oxford, Stanford, Harvard en Yale. De top van de wetenschappelijke wereld nam de tijd om hier naar zijn hypotheses te luisteren.

Hij suggereert dat je zonder de chemische samenstelling van water te veranderen, de moleculen zo kunt herschikken dat het water zich totaal anders gaat gedragen. Om de lekkerste smaak te krijgen moet je het met liefde, respect en dankbaarheid behandelen. Deze theorie wordt in India al generaties lang doorgegeven. Oudere familieleden leren kinderen om niet zomaar van iedereen water te drinken, maar alleen van degenen die van hen houden en voor hen zorgen. Daarom hebben veel traditionele huishoudens een bronzen vat in huis, dat ze zorgvuldig reinigen en waarvoor ze een puja (rituele verering) uitvoeren voordat ze het vullen met fris water.

HIJ IS NIET DE ENIGE

Sadhguru is niet de enige theoreticus die overtuigd is van onze invloed op water. De Japanse auteur en Dokter in de Alternatieve Wetenschap Masaru Emoto schreef het boek, 'De Verborgen Boodschappen in Water', waarin hij deelt hoe bepaalde emotionele energieën veranderingen in water kunnen veroorzaken - zowel in vloeibare als in bevroren vorm. Hij kwam tot deze conclusie nadat hij twee groepen ijskristallen had blootgesteld aan verschillende emoties. Tegen de ene groep sprak hij liefdevol, dankbaar en vol waardering, terwijl de andere groep ladingen negativiteit en afkeer over zich heen kreeg. Ook speelde hij klassieke muziek voor een groep ijskristallen en heavy metal voor een andere groep. Het resultaat van beide proeven was hetzelfde: de kristallen vormden prachtige patronen na een serenade van klassieke muziek en liefdevolle woorden, terwijl de kristallen die werden blootgesteld aan heavy metal en scheldwoorden chaotische, 'lelijke' vormen aannamen.

In 2016 werd een dubbelblind onderzoek uitgevoerd door het Institute of Noetic Sciences, waarbij 2000 mensen in Tokio positieve gedachten moesten sturen naar een aantal water-samples in een elektromagnetisch afgeschermde kamer in Californië. 100 onafhankelijke beoordelaars die niet wisten of de water-samples wel of niet werden beïnvloed door deze stimulans op afstand, beoordeelden de esthetische uitkomst van de samples. Ze kwamen tot de conclusie dat de samples die van veraf beïnvloed waren er het mooist uitzagen!

DE SMAAKTEST

Een andere interessante proef van Emoto is het 'rijst'-experiment. Hij vulde twee bakken met gekookte rijst en schreef op de ene 'dank je wel' en op de andere 'jij idioot'. Vervolgens vroeg hij schoolkinderen om telkens als ze langsliepen de etiketten hardop voor te lezen. Na 30 dagen was de rijst in de bak met de positieve quote nauwelijks veranderd, terwijl de portie in de negatieve bak compleet beschimmeld was.

Nadat de Britse kok Heston Blumenthal - beroemd om zijn wetenschappelijke, culinaire experimenten en multi-sensorische ervaringen - het World Water Congress had bezocht waar de experimenten van Emoto werden gepresenteerd, besloot hij het ook te onderzoeken.
Blumenthal probeert aan te tonen dat onze emoties de consistentie van water fysiek kunnen veranderen en daarmee ook de smaak van de gerechten. Hij heeft dankbaarheidsexperimenten uitgevoerd met drie potten rijst, gevuld met dezelfde rijstsoort en hetzelfde water. Elke ochtend zegt hij samen met zijn team iets liefs tegen één pot en iets hatelijks tegen de andere. De derde pot wordt volledig genegeerd. Blumenthal heeft het experiment nu vijf keer herhaald en hij vertelt dat de uitkomst altijd hetzelfde is - de rijst waartegen liefdevol wordt gepraat is iets goudkleuriger en zoeter; de mishandelde rijst ruikt naar bedorven kaas en de rijst die is genegeerd is er het ergst aan toe van allemaal. Hij geeft toe dat de uitkomsten ongelofelijk zijn, maar het blijft een onderwerp waar hij wel verder mee wil experimenteren.

IS DIT HETZELFDE ALS WATERGEHEUGEN?

In de kern wel, want het lijkt erop dat watermoleculen 'actief' zijn en daarom een 'geheugen' hebben voor bepaalde dingen waaraan ze zijn blootgesteld. Emoto vulde bijvoorbeeld petrischaaltjes met water en plaatste ze 24 uur lang op verschillende foto’s voordat hij ze invroor. In de ijskristallen die ontstonden, waren de contouren van de foto's vastgelegd. Professor Bernd Kröplin onderzocht ook het potentieel van het watergeheugen en ontdekte dat het beeld van een bloem en van een slablad in het water achterbleef nadat deze voorwerpen erin waren ondergedompeld.

De omgeving waaraan het water is blootgesteld speelt volgens Emoto ook een rol. Hij gelooft dat vers water vanuit de meren en bergstromen die via de natuurlijke kringloop van verdamping, condensatie, neerslag via de rivieren naar de zee stromen mooiere ijskristallen vormen dan vervuild water dat is blootgesteld aan chemicaliën, metalen pijpen en plastic.

IS ER WETENSCHAPPELIJK BEWIJS?

Emoto en Kröplin worden vaak uitgemaakt voor pseudo-wetenschappers die alleen maar op zoek zijn naar validatie, in plaats van dat ze proberen hun hypotheses te weerleggen. Emoto heeft zelf toegegeven dat hij geen wetenschapper is en dat hij alleen de meest esthetische foto’s voor zijn tentoonstelling had uitgekozen. Anderen beweren dat hij bij sommige experimenten het water vermengde met andere stoffen - natuurlijke of chemische - wat de afwijkende vriespatronen zou verklaren. 

Feit is dat er nog steeds experimenten met water worden uitgevoerd. Dat de aarde voor 70% uit water bestaat, net als wijzelf, verklaart de fascinatie van wetenschappers. Recent onderzoek van de New York University in 2018 toont aan dat bij het afkoelen van water, de waterstofatomen mobiel worden en van het ene molecuul naar het andere kunnen springen. Dit was eerder afgedaan als ‘onmogelijk’ en haakt dus perfect aan op de theorie van Sadhguru over hoe de moleculaire structuur van water kan veranderen. De vraag is; heeft het enkel te maken met de temperatuur óf heeft het praten tegen water echt zo’n krachtige invloed...